آناتومی پوست و پر پرندگان زینتی

:در این مقاله همه چیز درخصوص آناتومی پوست و پر پرندگان زینتی بررسی شده است ، با ما همراه باشید ؛

پوست، پرها، ناخن‌ها و منقار

پوست پرندگان :

هم به عضلات زیرین و هم به طور محکم تر به اسکلت وصل می‌شود. که از اپیدرم نازک (عمق لایه‌ها فقط ۱۰ سلول می‌باشد) و درم زیرین ضخیم تر تشکیل شده است. فولیکول‌های پر از درم نشأت می‌گیرند. غدد حقیقی در بیشتر بخش‌های پوست وجود ندارند. اگرچه ممکن است سلول‌های اپیدرمی مواد چربی دار لیپویید را ترشح کند. گوش خارجی غددهایی را دارد که مواد مومی ترشح می‌کنند، اما غده دیگر موجود در پوست غده اوروپیژیال است.

این غده، در شترمرغ‌ها و، بسیاری از کبوترها، دارکوب‌ها و برخی طوطی‌ها (Amazona، Anodorhynchus و Cyanospitta) وجود ندارد، یک غده دو لوبی بر روی بخش پشتی دم می‌باشد که یک ماده چربی لیپویید ترشح می‌کند، بر روی پرها در طی آراستن پخش می‌شود که ممکن است در خاصیت ضد آب و تمییز کاری نقش داشته باشد و عفونت‌های پوست را کاهش دهد. تصور می‌شود که ممکن است در شناسایی جنس نقش داشته باشد، تزشحات اوروپیژیال ممکن است در بازتاب نور ماورابنفش نقش داشته باشد که ممکن است بوسیله پرندگان برای تمایز جنس به کار رود.

فلس:

فلس‌ها، قسمت‌های برجسته اپیدرم که بسیار کراتینیزه شده‌اند توسط چین خوردگی‌هایی از پوست که کمتر کراتینیزه شده، جدا شده‌اند، پوشش بدون پر پا، به عنوان podotheca شناخته شده‌اند. پنجه، که انتهای phalanx هر انگشت را محصور می‌کند، از دو صفحه تشکیل شده است: صفحه پشتی به شدت کراتینیه شده است که سطح پشتی و جانبی phalanx را به طور محکم احاطه می‌کند، و صفحه شکمی نرم تر ته پنجه را تشکیل می‌دهد. صفحه پشتی سریع‌تر از صفحه شکمی رشد می‌کند. بنابراین ناخن‌ها به سمت پایین خم می‌شوند. استخوان‌های فک بالا و پایین در کراتین شاخی (توخالی) پوشانده شده‌اند که ramphhotheca نامیده می‌شوند.

فک:

ramphhotheca فک پایین به عنوان genethotheca شناخته می‌شود و ramphhotheca فک بالا، rhinotheca نامیده می‌شود. خط میانی پشتی rhinotheca، کلمن می‌باشد و خط میانی شکمی gnathotheca، به gonys معروف است. لبه برشی منقار بالا و پایین تومیا می‌باشد، در حالی که بافت نرم ramular فک پایین، منطقه بین رامولار است. از نظر بافت شناسی، rhamphotheca به پوست شباهت دارد، درم به پریوست استخوان زیرین متصل می شو. د اپیدرم به همین ترتیب تغییر شکل می‌یابد به طوری که stratum corneum ضخیم و سفت می‌شود. سلول‌ها حاوی کلسیم فسفات و کریستال آزاد هستند. عصب رسانی منقار فوقانی از عصب چشمی است و عصب رسانی فک بالا از عصب سه قلو می‌باشد، در حالی که انشعاب عصب سه قلو آرواره ای منقار تحتانی را تحریک می‌کند.

cere، ناحیه گوشتی اطراف سوراخ بینی، فقط در جغدها، طوطی‌ها و کبوترها یافت می‌شود. ساختار منحصر به فرد پوست پرندگان پرها می‌باشند. این‌ها از فولیکول‌های پر تشکیل شده‌اند که در بخش‌های در اطراف بدن بنا pterylae، آرایش یافته‌اند. پوست بدون پر بین این قسمت‌ها،apterylae نامیده می‌شود. هر فولیکول یک حفره استوانه ای در پوست است که از طریق اپیدرم و درم پوشیده شده است. قاعده فولیکول، papilla درم است. در پایه فولیکول، پاپیلای پوستی، یک برآمدگی کوچکی از بخش درم است که از طریق یک سوراخ کوچک وارد محور پروگزیمال پر (کالاموس) می‌شود که به ناف تحتانی معروف است. اپیدرم پوشاننده پاپیلای پوستی به طور مداوم با کالاموس همراه است و با یک لایه نازک از اپیدرم فولیکول را می‌پوشاند.

پر:

هر شفت پر (محور پر) از کالاموس تشکیل شده است، که در فولیکول جا داده شده است، و راشیس، محور اصلی بالاتر از کالاموس می‌باشد. آن‌ها با ناف دیستال (برتر) از هم متمایز می‌شوند، یک دهانه کوچک به داخل شفتی که در محل اتصال راشیس و کالوس می‌باشد یافت شده است. گاهی اوقات یک پر دیگر (after feather) (هیپوپنا)، یک پر کوچک اضافی در لبه دیستال بند ناف وجود دارد.

از راشیس انشعاباتی بنام barbs ایجاد می‌شود و خود barbs ها هم منشعب می‌شوند و barbules را ایجاد می‌کنند، فیلامنت ها به هم وصل می‌شوند تا پهنه پر (vane) را تشکیل دهند. این ناحیه، pennaceous می‌باشد. پهنه پرها نامتقارن هستند، قسمت پهنه پر خارجی نسبت به پهنه پر درونی باریک تر می‌باشد. پهنه خارجی بال خلفی یک پر، روی سطح داخلی پهنه بعدی همپوشانی دارد. درست زیر پهنه ناحیه plumaceous وجود دارد، جایی که چند downy barbs به هم وصل نمی‌شوند.

در درون کالاموس یک پر نابالغ، پالپ وجود دارد، که یک شبکیه شل مزودرم با شریان محوری و سیاهرگ می‌باشد. این پالپ با بالغ شدن پر، جمع می‌شود و کلاهک‌های پالپ را بر جا می‌گذارد (محفظه‌های خالی داخل کالاموس).

هفت نوع پر وجود دارد:

کانتور، semiplume، کرک پر (down)، نوعی کرک پر (powder down)، هیپوپنا (hypopenna)، رشته پر (filoplume) و موی پر (bristle).

• پرهای کانتور شامل پرهای پروازی و پرهای بدن می‌باشد پرهای پرواز روی دم بنام retrices هستند. پرهای پرواز روی بال remiges شناخته می‌شوند: شاه پرهای اولیه primaries (9-11) در کل از پریوست متاکارپوس ایجاد می‌شود.

شاه پرهای ثانویه (۶-۳۲) به طور کلی از پریوست اولنا تشکیل می‌شوند. بخش سوم از ناحیه هومرال تشکیل می‌شوند.

• پرهای Semi-plume یک پهنه کرکی دارند، که طول راشیس بیشتر از barb می‌باشد. آن‌ها امتداد حاشیه‌های pterylae را پوشش می‌دهند، و به عنوان عایق عمل می‌کنند.

پرهای Down نیز کاملاً پرزدار هستند، اما راشیس یا وجود ندارد یا کوتاه‌تر از بلندترین barb می‌باشد. توزیع بین گونه‌ها مختلف می‌باشد.

پرهای Powder down از لحاظ ساختاری شبیه پرهای down می‌باشد، اگرچه بعضی از آن‌ها semi-plumes یا پرهای کانتورمی باشند. آن‌ها یک پودر مومی ریز می‌ریزند، که در واقع پوسته‌های کراتین است. این پودر یک پوشش ضد آب را روی پرهای کانتور تشکیل می‌دهد و ممکن است در تمیز نگه داشتن پرنده نقش داشته باشد.

پرهای Powder down معمولاً در patches گروه بندی می‌شوند (به عنوان مثال در ران)، اگرچه در برخی از گونه‌ها توزیع گسترده آن‌ها یافت می‌شوند. آن‌ها در ماهی خوارها, طوطی‌ها, توکان ها, کبوترها و bowerbird ها یافت می‌شوند.

• در کل هیپوپنا (۱-۵) پرهای کوچک هستند که از بند ناف دیستال پرهای pennaceous و plumaceous (پرهای after) نشأت می‌گیرند. آن‌ها معمولاً با رژیم‌های طویل تر یا پرهای دم retrices مرتبط نیستند.
• Filoplume ها یک شفت ریز و دراز با دسته ای از barb ها یا barbules در انتها دارند. آن‌ها احتمالاً

نقش حسی / عصبی دارند و نزدیک به فولیکول‌های پرهای کانتور یافت می‌شوند.

• پرهای مویی Bristles یک راشیس سخت دارند که چند barb در انتهای پروگسیمال دارند یا اصلاً barb ندارند. آن‌ها در اطراف دهان، سوراخ بینی و چشم‌ها یافت می‌شوند، و احتمالاً یک عملکرد لمسی دارند.

رنگ پر:

رنگ پرها حاصل ترکیب رنگدانه ها و ساختار پر است. کاروتنوئیدها یا psittacins (رنگدانه های زرد جذب شده از رژیم غذایی، از جمله قرمز، نارنجی و بنفش) رنگ پیش زمینه را ایجاد می‌کنند. ملانین رنگدانه های خاکستری هستند (از جمله سیاه، خاکستری و قهوه ای) که رنگ پس زمینه و هم چنین رنگ پیش زمینه ایجاد می‌کنند. هر barb پر یک کورتکس (یک لایه بیرونی) حاوی رنگدانه های کاروتنوئیدی (پیتاچین ها) یا رنگدانه های ملانین دارد.

اگر ملانین در قشر مغز باشد، رنگ پیش زمینه مشکی، خاکستری، قهوه ای تیره و قرمز خرمایی تولید می‌کند. این علامت گذاری در بسیاری از پرندگان دیده می‌شود.

barb نیز دارای مدولا است، که همیشه حاوی ملانین (ملانین پس زمینه) است.

همه این رنگدانه ها در لایه‌های مختلف توزیع می‌شوند و در صورت ترکیب با ویژگی‌های خاص ساختار barb بر عبور نور تأثیر می‌گذارند، طیف رنگ مختلف را ایجاد می‌کنند.

ریختن پر ها :

Moulting، ریختن پرهای قدیمی و فرسوده و تجدید پرهای زینتی، یک اتفاق معمولی است. این روند توسط طیف وسیعی از عوامل از جمله فعالیت تیروئید، هورمون‌های تولید مثل، فوتوپریود، شرایط بدن، سن و رژیم کنترل می‌شود. بعد از یک سری ریزش پرهای جوان برای به دست آوردن پرهای زینتی بالغ، اکثر پرندگان سالانه یک تا دو بار این ریزش‌ها را ادامه می‌دهند، این ریزش‌ها اغلب به عنوان ریزش پیش از جفت گیری و پس از جفت گیری گفته می‌شود این رویداد به ترتیب در بهار و پاییز رخ می‌دهد.

الگوی ریزش پر:

الگوی ریزش مرتب است و پیشرفت به صورت زیر است (با مقداری همپوشانی): شاه پرهای اولیه درونی، شاه پرهای اولیه بیرونی؛ شاه پرهای ثانویه‌ها و پرهای دم؛ و سرانجام پرهای کانتور بدن. این روند معمولاً بصور ت دو طرفه متقارن است و سرعت به نحوی است که از از دست دادن ظرفیت پرواز در هر زمان جلوگیری می‌کند.

آناتومی هنگام ریزش پر:

هنگامی که وقت آن رسیده است که یک پر قدیمی ریزش داشته باشد، تکثیر سلول‌های اپیدرمی در پایه فولیکول (یقه اپیدرمال) پرهای قدیمی را از پاپیلای درم جدا می‌کند و اجازه می‌دهد تا پرها ریخته شوند. این سلول‌های اپیدرمی سپس خود را به دو گروه مجموعه ای از barb های مارپیچ تقسیم می‌کنند. نوک‌های این پشته‌ها در امتداد یک خط طولی در قسمت شکمی پر (شکاف) پایان می‌یابد.

در سمت پشت پر اپیدرم ضخیم می‌شود تا راشیس تشکیل شود. در داخل این ساختار هسته درم وجود دارد که از رگ‌های خونی محوری و مزودرم اطراف آن تشکیل شده است. با بزرگ شدن راشیس، پر از فولیکول به صورت یک برآمدگی با طرح هسته درمی و پوشش اپیدرمی (غلاف) ظاهر می‌شود. این غلاف سپس به تدریج پاره می‌شود، barbs آزاد می‌شوند که در امتداد شکاف جدا شده است و اجازه می‌دهد تا پر باز شود. بسیاری از افزایش فعالیت آراستن که در پرندگان در این زمان مشاهده می‌شود به دلیل حذف غلاف می‌باشد.

انتقال گرما :

از آن جا که پرندگان فاقد غدد عرق هستند، آن‌ها به گرمای تبخیر شده از مجاری تنفسی و انتقال گرما از طریق apterylae (قطعات بدون پر پوست) متکی هستند که برای خنک کردن بدن آن‌ها به کار می‌رود. برای این کار، بسیاری از پرندگان پرهای خود را نزدیک بدن نگه می‌دارند و ممکن است بال‌های آن‌ها، در تماس با apterylae گسترش یابند. در مقابل، برای حفظ گرمای بدن هنگام بیماری یا سرما، پرهای خود را باد می‌کنند تا حرارت را در مقابل پوست به دام بیاندازند. (شترمرغ‌ها برعکس انجام می‌دهند، یعنی پرهای خود را برای پیشرفت از دست دادن گرما بالا می‌برند و برای حفظ گرمای بدن آن‌ها را در نزدیکی بدن نگه می‌دارند.)

در این مقاله همه چیز درخصوص آناتومی پوست و پر پرندگان زینتی بررسی شد.

جهت دریافت اطلاعات رایگان بیشتر به وبسایت و پیج ما مراجعه کنید.

بهترین کیلینیک دامپزشکی تهران کجاست؟

کیلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳۶۸-۰۲۱