کلیاتی درباره قناری

مقدمه:

قناری یکی از محبوب‌ترین پرندگان زینتی است. صدای زیبا و دلنشین و طبیعت اجتماعی از مهم‌ترین دلایل محبوبیت این پرنده زیبا به شمار می‌روند.
قناری وحشی (Serinus canaria) پرنده‌ای است کوچک از خانواده سهره‌ها به طول ۱۱ سانتی متر و به رنگ زرد مایل به سبز. قناری مانند مرغ عشق پرنده‌ای است دانه خوار. پای قناری دارای سه انگشت رو به جلو و یک انگشت رو به عقب می‌باشد بنابراین برخلاف مرغ عشق بالا رونده نبوده و شاخه نشین محسوب می‌شود. قناری یک نشانگر مونواکسیدکربن هوا به حساب می‌آید و ازدیاد این گاز می‌تواند قناری را از پا در آورد.

منشاء:

همانطور که از نام آن پیداست. خاستگاه اصلی این پرنده جزایر قناری می‌باشد. در اواخر قرن ۱۵ اسپانیایی‌ها قناری را بعنوان یک پرنده زینتی به اروپا آورده و بزودی به سراسر اروپا و سپس به سایر قاره‌ها نیز انتقال یافت.

رنگ:

قناری‌ها رنگ‌های متنوعی دارند از جمله سفید، نخودی، زرد، دارچینی، سبز، نارنجی و قرمز. رنگ پرنده برای پرورش دهندگان اهمیت زیادی دارد و برای حفظ زیبایی آن وجود رنگدانه های طبیعی در غذا ضروری می‌باشد. رنگ‌های سفید و دارچینی در اثر جهش و رنگ قرمز در نتیجه اختلاط با دیگر پرندگان خانواده سهره‌ها یا فنچ‌ها به وجود آمده‌اند.

چرخه زندگی در اسارت:

قناری ماده در هر بار تخم گذاری بین ۶- ۱ (متوسط ۴) تخم می‌گذارد. تخم‌ها به رنگ سبز مایل به آبی بوده و به فاصله ۲۴ ساعت از یکدیگر گذاشته می‌شوند. جوجه‌ها پس از ۱۴ روز سر از تخم بیرون می‌آورند. در این هنگام بدن جوجه‌ها برهنه و چشم‌هایشان بسته می‌باشد. در طول هفته اول زندگی چشم‌ها باز شده و پرها شروع به رشد می‌کند.
تغذیه جوجه‌ها در ابتدا توسط پدر و مادر با برگرداندن غذایی که در چینه دان خود نرم و خیسانده شده است، صورت می‌گیرد. در این مدت باید غذای والدین را تقویت کرد و بهتر است مخلوطی از زرده تخم مرغ، خرده نان و بیسکویت داده شود. اگر زرده تخم مرغ کاملاً پخته باشد می‌توان کمی شیر تازه به مخلوط اضافه کرد تا رطوبت آن حفظ شود.

این مخلوط باید در طول روشنایی روز هر ۴ ساعت یکبار در اختیار قناری قرار گیرد.
جوجه‌ها از ۳ هفتگی شروع به خارج شدن از لانه کرده و در ۴ هفتگی بدنشان کاملاً پوشیده از پر می‌شود. با خارج شدن جوجه‌ها از لانه شروع تغذیه مستقل آن‌ها، دانه باید به تدریج جایگزین این مخلوط گردد. در صورتی که جوجه هنوز در خوردن دانه مشکل داشته باشد باید برای مدت کمی غذای نرم را ادامه داده یا دانه را خیساند. اغلب جوجه‌ها را می‌توان در ۵ هفتگی از والدین خود جدا کرد. طول عمر متوسط قناری در اسارت ۶- ۵ سال است ولی تا ۲۰ سال هم ممکن است دیده شود.

تو لک رفتن:

پرها قناری برای اولین بار در سن حدود ۸- ۶ هفتگی شروع به ریختن می‌کنند و به تدریج در طول ۶ هفته با پرهای جدید جایگزین می‌شوند. هنگام پر ریزی سالانه همه پرها از جمله پرهای بال و دم می‌ریزند. در این زمان پرنده در پرواز مشکل دارد و یا رویش کامل پرهای جدید توانایی پرواز نیز حاصل خواهد شد.

در زمان پر ریزی، پرنده نیاز به مراقبت بیشتری دارد. پرنده را باید در مکانی آرام، گرم و معتدل و بدور از باران و برف نگهداری کرده و با غذای مناسب تغذیه کرد.

تولید مثل:

مناسب‌ترین زمان برای تولید مثل قناری ۳- ۱ سالگی است. فصل تولید مثل اغلب بهار می‌باشد. مناسب‌ترین راه برای جفت اندازی فراهم کردن قفس مخصوص تولید مثل (شکل ۱) می‌باشد. برای این منظور یک قفس بزرگ (۴۵× ۳۰× ۱۰۰) سانتی متر را با تخته چوبی به ۲ قسمت مجزا تقسیم کرده و قناری نر و ماده را در ۲ قسمت ایجاد شده جدا از هم می‌اندازند. پس از چند روز بجای تخته چوبی، نوری فلزی قرار داده می‌شود.

هنگامی که دو پرنده آمادگی جفت گیری داشته باشند یکدیگر را صدا زده و قناری نر از میان توری پرنده ماده را تغذیه می‌کند. در این زمان می‌توان توری را برداشت. باید توجه داشت که قناری ماده در فصل تولید مثل عصبی و بیقرار است و این تدابیر به منظور حفظ سلامتی پرنده نر انجام می‌شود. برای قناری جوان ۱ بار تخم گذاری در سال کافی است ولی از پرندگان مسن‌تر می‌توان ۲ یا حتی ۳ بار جوجه گرفت.
شکل جعبه آشیانه قناری با مرغ عشق متفاوت است. جعبه آشیانه را باید در قسمت عقب قفس و در ارتفاع مناسب قرار داد. وسایل لانه سازی مانند علف، کاه، پنبه یا خزه را باید در اختیار پرنده قرار داد زیرا قناری بر خلاف مرغ عشق لانه سازی می‌کند.
در زمان تخم گذاری و درآمدن جوجه‌ها قفس را جابجا نکنید. در صورتی که پرنده نر در خوابیدن ماده روی تخم‌ها ایجاد مشکل کند باید آن را از قفس خارج کرده و یک هفته پس از درآمدن جوجه‌ها از تخم مجدداً وارد قفس کنند تا به تغذیه جوجه‌ها کمک کند.

قفس نگهداری:

قفس قناری باید بزرگ باشد زیرا بر خلاف مرغ عشق معمولاً نمی‌توان به قناری اجازه پرواز آزاد در اتاق داد. قناری تمایل زیادی به اسباب بازی ندارد و نیاز نیست که میله‌های قفس آن افقی باشد. سایر لوازم قفس مانند آبخوری، دان خوری و میله‌ها مانند مرغ عشق می‌باشد.

نگهداری دسته جمعی:

برای نگهداری دسته جمعی در مکان‌های بزرگ می‌توان یک پرنده نر را به ازاء سه پرنده ماده (در فحل جفت گیری) در نظر گرفت. جعبه آشیانه باید بیش از تعداد نیاز قرار داده شود تا پرنده ماده بتواند انتخاب کند. در زمان‌های دیگر (بجز فصل تولید مثل) بهتر است تنها یک جنس (نر یا ماده) به صورت دسته جمعی نگهداری شوند. سهره (فنچ) را نیز می‌توان همراه قناری نگهداری نمود ولی از نگهداری قناری و مرغ عشق با هم باید پرهیز کرد.

تغذیه:

جیره‌ای متشکل از دانه (مانند ارزن)، میوه یا سبزیجات، سنگریزه و کف دریا برای قناری بالغ مناسب است. برای تأمین چربی مورد نیاز قناری در جیره بهتر است تخم کتان یا شاهدانه به ارزن اضافه شود. یک ترکیب مناسب برای دانه قناری عبارت است از ۴/۱ ارزن، ۲/۱ دانه قناری و ۴/۱ تخم کتان یا شاهدانه.

آب:

آب تمیز برای نوشیدن باید هر روز مهیا شود. در صورتی که قناری ۴۸ ساعت از آب محروم باشد خواهد مرد. قناری به استحمام نیز علاقه زیادی دارد و می‌توان یک حمام کوچک (مانند شکل) تهیه کرده و برای پرنده قرار داده شود. باید توجه داشت که قناری هنگام خوابیدن کاملاً خشک باشد بنابراین دان باید به موقع از قفس درآورده شود.

جابجا کردن:

قناری به جابجا کردن با دست بسیار حساس بوده و استرس زیادی به آن وارد می‌شود. تنها در صورت نیاز می‌توان مانند مرغ عشق آن را گرفته و جابجا نمود.

بیماری‌های مهم:

جرب قرمز:

در قناری نیز مانند مرغ عشق مشاهده می‌شود و می‌تواند موجب کم خونی و مرگ شود.

اختلال تنفسی:

نشانه‌های آن عبارت‌اند از تب، کاهش اشتها، اشکال در تنفس و حرکت دائمی دم برای درمان آن باید به دامپزشک مراجعه شود.

جهت دریافت اطلاعات رایگان بیشتر به وبسایت و پیج ما سر بزنید.

بهترین کیلینیک دامپزشکی تهران کجاست؟

کیلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳۶۸-۰۲۱