الیگوساکاریدها برای خرگوش (الزامات رژیم غذایی خرگوش)

در این مقاله همه چیز در خصوص الیگوساکاریدها برای خرگوش بررسی شده است، با ما همراه باشید؛

الیگوساکاریدها

الیگوساکارید ها مولکول‌هایی هستند که میزان پلیمراسیون پایینی دارند و توسط آنزیم‌های دستگاه گوارش هضم نخواهند شد ولی توسط میکروفلورای caecal سریعاً تنزیل یافته و تخمیر می­شوند (بلیس و گیدنی، ۱۹۹۸).

الیگوساکاریدها را می‌توان به صورت “فیبر حلال” دسته بندی نمود زیرا قابل حل در آب هستند. نوع الیگوساکارید ها از لحاظ اثری که بر جمعیت میکروبی می‌گذارد، مهم است. رژیم غذایی که حاوی گلیکو- الیگوساکاریدهایی است که گلوکز را پس از هیدرولیزه شدن در میان­روده آزاد می‌کند، باعث اسهال در خرگوش‌های جوان می‌شود ولی الیگوساکارید های فروکتو یا گلاکتو این اثر را ندارند (لباس و همکاران، ۱۹۹۸).

فراکتو-الیگوساکاریدها

در حال حاضر، تمایل زیادی به فراکتو-الیگوساکاریدها وجود دارد زیرا برای دستگاه معده­ ای-روده ­ای انسان مفیدند و بستر مناسبی برای تکثیر گونه‌های مفید باکتری مانند bifidobacteria ایجاد می‌کنند (کمپبل و همکاران، ۱۹۹۷). گیاهان خاصی مانند کاسنی تلخ، مارچوبه سمی، موز و کنگر فرنگی حاوی فراکتو-الیگوساکاریدها هستند که رشد Bifidobacterium spp را در روده انسان تحریک می‌نمایند و بنابراین اصطلاح “bifidogenesis’” برای بیان این اثر به کار می‌رود. فراکتو-الیگوساکارید ها به دلیل اثرات مفیدشان (شبیه به probiotic ها است) که رشد باکتری‌های مفید را تحریک نموده و از گونه‌های بیماری­زا جلوگیری می‌کنند، “prebiotic” نامیده می‌شوند. فراکتو-الیگوساکارید ها توسط Bacteroides spp که میکروفلورای caecal سالم را در خرگوش‌ها ایجاد می‌کنند، به کار می‌روند.

فراکتو الیگوساکاریدها باعث افزایش جذب کلسیم، منیزیم و آهن از روده و راست­روده موش می‌شوند (اوهتا و همکاران، ۱۹۹۵ الف و ب) و triglyceridaemia سرم خون را در انسان‌ها کاهش می‌دهند (روبرفروید، ۱۹۹۷). در خرگوش‌ها، کاهش بیماری پس از ایجاد pathogenic E. coli ناشی از خوردن رژیم غذایی مکمل فراکتو الیگوساکارید ها گزارش شده است (مائتنز و ویلامید، ۱۹۹۸). فراکتو-الیگوساکاریدها اکنون در بسیاری از غذاهای خرگوش وجود دارند.

پروتئین‌ها

پروتئین‌ها از اسید آمینه‌های ضروری و غیر ضروری تشکیل شده‌­اند. اسید آمینه‌های ضروری آن‌هایی هستند که توسط حیوان سنتز نمی‌شوند و باید در رژیم غذایی خورده شوند. الزام اسید آمینه‌های ضروری به این دلیل است که بر رشد، شیردهی، بارداری و تولید خز اثر می‌گذارند.

تا اندازه­ای می­توان اسید آمینه‌های خاص را با سایر اسید آمینه‌ها جایگزین نمود، مثلاً می‌توان متیونین را با سیستئین و تیروسین را تا حدی با فنیل آلانین جایگزین نمود. با اینکه خرگوش‌ها نیاز به اسید آمینه‌های ضروری دارند. اما این شرایط با کائوکوتروفی پیچیده می‌شود. میکرو ارگانیسم­های موجود در میان­روده، اسید آمینه‌هایی را که از کائکوتورف در خلال هضم جذب شده‌اند، سنتز می‌کند. سنتز اسید آمینه پشگل­های نرم متأثر از جمعیت میکروبی و قابل هضم بودن پروتئین رژیم غذایی است. گیاهخوارانی همچون خرگوش‌های وحشی پروتئین خود را به­صورت کامل از گیاهان به دست می‌آورند ولی پروتئین حیوانی مانند ماهی، گوشت یا خوراک استخوان در گذشته در تغذیه تجاری خرگوش‌ها می­رفت (چیکه، ۱۹۸۷). غذاهای خانگی خصوصی برای خرگوش‌ها دیگر محتوی پروتئین حیوانی نیست.

نیاز خرگوش‌ها به اسید آمینه‌های ضروری:

آرژنین
گلیسین
هیستیدین
ایزولوسین
لوسین
لیزین

اسید آمینه‌های گوگرد:

متیونین-سیستئین
فینیل الانین-تیروزین
ترئونین
تریپتوفان
والین

پروتئین‌های گیاهی

پروتئین‌های گیاهی را می‌توان به دو دسته یعنی پروتئین‌های دانه و برگ تقسیم نمود. پروتئین‌ های دانه درون دانه و لایه سبوس بیرونی قرار دارند. پروتئین‌های گیاهی خوراک دام در برگ‌ها تجمیع شده‌اند و همبستگی تنگاتنگی با سلولز دیواره سلول دارند. قابلیت هضم پروتئین بر اساس منبع آن متفاوت بوده و همچنین متأثر از سن حیوان است. میزان پروتئین رژیم غذایی برای ایجاد نرخ رشد مناسب و عملکرد مطلوب در خرگوش‌های تجاری حائز اهمیت بوده و عامل مهمی در تغذیه خرگوش‌های تجاری است. برای نگهداری حیوانات خانگی غیر مولد، میزان پروتئین زیادی نیاز نیست. چمن، منبعی از پروتئین و اسید آمینه برای خرگوش‌هاست. محتویات پروتئین چمن با بلوغ کاهش می‌یابد ولی تناسب نسبی اسید آمینه‌ها تا حد زیادی تغییر نمی‌کند و در گونه‌های مختلف گیاهان، مشابه است (مک دونالد و همکاران، ۱۹۹۶). چمن منبعی غنی از آرژنین، گلوتامین و لیزین است ولی متیونین و ایزولوسین محدودی دارد.

پروتئین‌های Cereal در اسید آمینه‌های خاص به ­ویژه لیزین و متیونین، محدود هستند. دانه‌های بقولات مانند نخودفرنگی و لوبیا منابع خوبی برای پروتئین هستند و محتویات لیزین زیادی برای تنظیم کمبود لیزین حبوبات در جیره‌های غذایی ترکیبی به کار می‌رود. اسید آمینه‌های مکمل حاوی گوگرد مانند متیونین و سیستئین برای تولید پشم توسط خرگوش‌های آنقوره موردنیاز هستند (لباس و همکاران، ۱۹۹۸).

میزان مصرف پروتئین

میزان پروتئین بهینه رژیم غذایی برای حداکثر رشد، ۱۶ درصد و برای شیردهی، ۱۸-۱۹ درصد است (چیکه، ۱۹۹۴). برای نگهداری خرگوش‌های خانگی که در معرض چاقی قرار دارند، میزان پروتئین، بیش­از­حد است. پروتئین زیاد، اشتهای خرگوش را برای کائکوتورف­ها کاهش می‌دهد. مازاد پروتئین رژیم غذایی، میکروفلورای caecal را تغییر داده و pH را افزایش می‌دهد که به موجب آن، احتمال تکثیر باکتری­های بیماری­زا بالا می­رود (چیکه، ۱۹۹۴). همچنین پروتئین زیاد مواد غذایی، تولید و دفع آمونیاک را افزایش داده و کیفیت هوا را در محل زندگی با تهویه ضعیف کاهش می‌دهد.

این امر باعث تحریک غشاءهای موکوس شده که خود سبب عفونت مفصل‌ها و دستگاه تنفس فوقانی می‌شود. پروتئین ناکافی یا کمبود اسید آمینه لازم منجر به اختلالات ترکیب پروتئین و ترمیم ضعیف بافت می‌شود. لازم است از رژیم­های غذایی که پروتئین فوق­العاده پایینی دارند اجتناب ورزید و در نظر داشتن کیفیت پروتئین برای خرگوش‌های خانگی امری ضروری است (لاوی، ۱۹۹۸). خرگوش‌هایی که کائوکوتروف­هایشان را نمی‌خورند یا رژیم محدودشده و گزینشی دارند، از کمبود اسید آمینه ضروری رنج می‌برند. لیزین و متیونین، بیشترین احتمال را برای کمبود اسید آمینه‌های ضروری دارند. میزان پروتئین ۱۲-۱۶ درصد برای جیره غذایی خرگوش خانگی، کافی است (لاوی، ۱۹۹۸).

در این مقاله همه چیز در خصوص الیگوساکاریدها برای خرگوش بررسی شد.

جهت دریافت اطلاعات رایگان بیشتر به وبسایت و پیج ما مراجعه کنید.

تذکر مهم : این مطلب برگرفته از کتاب طب خرگوش است.

بهترین کلینیک دامپزشکی تهران کجاست؟

کلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳