Dysautonomia در خرگوش

Dysautonomia در خرگوش

در این مقاله Dysautonomia در خرگوش بررسی خواهد شد:

Dysautonomia سوء عملکرد سیستم عصبی آناتومیک است که موجب کاهش عملکرد سمپاتیک و پاراسمپاتیک می‌شود. Dysautonomias در سگ‌ها، خرگوش‌های صحرایی، اسب‌ها (بیماری چمن) و گربه‌ها (سندروم Key–Gaskell) توصیف شده است. این بیماری عمدتاً دستگاه گوارش را متأثر ساخته و با کاهش جنبش روده مشخص می‌شود. هرچند ممکن است علائم دیگر مرتبط با کاهش عملکرد خودکار مانند گشادگی مردمک، احتباس ادرار یا غشاءهای خشک موکوس نیز بروز یابند. تغییرات Histopathological در ganglia خودکار مشاهده شده است.

 تغییرات رو به کاهش Chromatolysis-مانند، در اعصاب رخ می‌دهد. بیماری Dysautonomic در سگ، گربه و اسب که عملکرد خودکارشان کاهش یافته، ثبت شده و تشخیص ضعیفی دارد، هرچند موارد خفیف با پرستاری دقیق زنده مانده‌اند.

در سال‌های اخیر، dysautonomia در خرگوش‌هایی که از mucoid enteropathy رنج می‌برند، توصیف شده است. چیکه (۱۹۸۷) بررسی نمود که خرگوش‌های سفید nonalbino با چشم‌های رنگی به­ ویژه در برابر اسهال آسیب­ پذیر بوده و “ناکافی بودن عصبganglia  در روده” مشاهده شده است.

مقایسه ­ای با بیماری چمن در اسب

کشف تغییرات رو به انحطاط در اعصاب ganglionic در خرگوش‌هایی که از  التهاب روده­ای mucoid رنج می‌برند، در اوایل ۱۹۶۷انجام شد اما بررسی بیشتری صورت نگرفت ولی سندروم  به هم فشردگی caecal در ارتباط با ورم ریوی و احتباس ادرار توسط چند نویسنده بیان شد (وان دیر هاگ و دوریستین، ۱۹۹۶). در سال ۱۹۹۱، معاینه پس از مرگ دو خرگوش صحرایی بیمار روی خانه انگلیسی که اسب‌ها در آن به دلیل ابتلا به بیماری چمن مردند، تغییرات ganglia و دستگاه گوارش را نشان داد که شباهت بسیار زیادی به یافته‌های مشاهده­شده در بیماری چمن داشتند (گریفیتاس و وایتول، ۱۹۹۳؛ وایتول، ۱۹۹۱).

وان دیر هاگ و دوریستان (۱۹۹۶) یافته‌های بالینی، جراحات پاتولوژیک و ویژگی‌های میکروسکوپی انتقال الکترون و میکروسکوپی ganglia شکمی ۱۹ خرگوش مبتلا به mucoid enteropathy را بیان نمودند. موارد نمونه­ای که از بیماری که شامل لاغری، فشردگی دستگاه تنفس، شکم انبساط­ یافته با میان­روده obstipated و مثانه بادکرده مرده بودند، انتخاب شدند.

تغییرات حادشونده

که به­ صورت chromatolysis بروز یافتند، در ganglia شکمی یافت شدند. هیچ ویروس، عامل عفونی، آفلاتوکسین یا سایر عامل‌های سببی در آنالیز غذا یا معاینه گسترده ­تر کبد و محتویات روده جانوران مبتلا، یافت نشد. مقایسه­ای با بیماری چمن در اسب‌ها انجام شد که تصور می‌شد علت نوروتوکسین است. Dysautonomia ابتدا در خرگوش‌های  انگلیس در ۱۹۹۶ در خرگوش‌های بلژیکی مهاجر (که خرگوش‌های واقعی بودند) و ازmucoid enteropathy رنج می‌بردند، تأیید شد(وایتول و نیدهام، ۱۹۹۶).

بافت­ شناسی ganglia

تغییر حادشونده chromatolysis-مانند در بسیاری از اعصاب و برخی vacuolation neuronal یافت شد. بوچیر و نویوول (۱۹۹۷)، در شیوع mucoid enteropathy، علائم بالینی شبیه یافته‌های مربوط به بیماری dysautonomic در اسب‌ها و گربه‌ها را یافتند که ازجمله این علائم می‌توان گشاد شدن مردمک، غشاءهای خشک موکوس، کاهش تولید اشک، bradycardia (کمتر از  bpm 100)، احتباس ادرار و به هم فشردگی روده­ای را نام برد.

آن‌ها سن پذیرش را ۶-۸ هفتگی و وجود پاتوژن­های فرصت­ طلبانه­ ای همچون coccidia، Clostridium spiroforme و Clostridium perfringens بیان کردند. معاینه بافت­ شناسی حفره شکم و ganglia روده بند، جراحات خاصی را شبیه به dysautonomia در سایر گونه‌ها  نشان داد. در حال حاضر، شیوع dysautonomia یا اهمیتش در سندروم mucoid enteropathy مشخص نیست.

mucoid enteropathy همواره با تغییرات حادشونده chromatolysis-مانند در اعصاب مرتبط نیست. معاینه کامل پس از مرگ برای تأیید تشخیص dysautonomia لازم است که ممکن است گران باشد. بسیاری از موارد mucoid enteropathy در جراحی‌های دامپزشکی برای درمان ارائه نشده‌اند و  ابهامات زیادی در مورد گونه‌های خرگوش این بیماری وجود دارد.

“Mucoid enteropathy”

اصطلاحی است که به روش غیر خاص برای بیان تعداد بیماری‌های روده ­ای به هم مرتبط خرگوش‌ها (به­ ویژه در زمان از شیر گرفتن) به کار می‌رود. شاید لازم باشد به­ صورت یک واکنش غیر خاص از روده خرگوش به چالش‌های مختلف دیده شود. معمولاً پرورش­دهندگان خرگوش آن‌ها را دست چین نموده و جانوران بیمار را از خود دور می‌کنند. به هم فشردگی Caecal در ارتباط با ذات­ الریه است و شاید سایر علائم خودکار مانند bradycardia، مردمک‌های گشادشده یا احتباس ادرار در بیماری dysautonomic بروز یابند.

ویژگی موارد تأییدشده در انگلستان، وجود ذات­الریه استنشاقی را نشان دادند که خرگوش‌های مبتلا مشکلات بلعیدن داشته و ممکن است غذای­ نخورده­ای را در دهان و حلق داشته باشند (وایتول، ارتباطات شخصی). درمان خرگوش‌های مبتلا به dysautonomia از همان اصول درمان mucoid enteropathy یا به هم فشردگی caecum پیروی می‌کند. در اسب‌ها، برخی نمونه‌های خفیف بیماری چمن با پرستاری کامل و مراقبت حمایتی می‌توانند زنده بمانند (میلن، ۱۹۹۷). تشخیص dysautonomia ممکن است در معاینه پس از مرگ ازجمله بافت­شناسی ganglia خودکار و دیواره روده، تأیید شود.

در این مقاله Dysautonomia در خرگوش بررسی شد.

وبسایت و اینستاگرام ما را دنبال نمایید

به روز ترین کلینیک دامپزشکی تهران، کلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳۶۸-۰۲۱

طب خرگوش

نویسنده:پروفسور مولی وارگا

مترجم:آقای دکتر احمدرضا الهیار ترکمن

قبل از انجام هرگونه اقدام با دامپزشک خود مشورت نمایید؛ادمین و سایت روژان پت هیچگونه مسئولیتی در قبال اقدامات خودسرانه و عواقب ناشی از آن ندارد.