بیماری های قارچی کبد پرندگان زینتی

بیماری های قارچی کبد

عفونت‌های قارچی معمولاً گسترش فرصت طلب از جاهای دیگر در داخل بدن می‌باشد Aspergillus spp. روی کیسه‌های هوای مجاور تأثیر می‌گذارد. گزارش شده است که به طور محلی به کبد حمله می‌کند، باعث نکروز کبدی می‌شود.

کلامیدیا:

باکتری اجباری داخل سلولی Chlamydia psittaci یک علت شایع بیماری کبدی در همه گونه‌های پرندگان است. کبد مبتلا بزرگ می‌شود، تغییر رنگ می‌دهد و ممکن است کانون‌های نکروز خاکستری- زرد را نشان دهند. نکروز چند کانونی تا confluent با یک واکنش التهابی تک هسته ای وجود دارد. ارگانیسم‌ها ممکن است در ماکروفاژها و سلول‌های کبدی وجود داشته باشند.

مایکوباکتریوم:

عفونت مایکوباکتریوم در پرندگان در درجه اول یک عفونت دستگاه گوارشی است، با توبرکل های پنیری در حال وقوع در مخاط روده و کبد همراه است از نظر بافت شناسی، ضایعات اولیه در درجه اول از هتروفیل ها و ماکروفاژها، با فقط چند میکروارگانیسم تشکیل شده است. با پیشرفت ضایعات، ماکروفاژهای بزرگ اپیتلیویید حاوی مایکوباکتریوم آشکار می‌شوند. این موارد با رنگ آمیری اسید فست بهتر دیده می‌شوند.

ریکتزیا:

Aegyptianella pullorum باعث ایجاد هپاتیت در بسیاری از گونه‌های پرندگان، به ویژه در منطقه مدیترانه می‌شود.

نئوپلاستیک:

نئوپلازی کبدی معمولاً اولیه است، اگرچه نئوپلازی متاستازی می‌تواند رخ دهد. تومورهای اولیه مجرای صفراوی شایع تر از تومورهای سلول‌های کبدی است. در طوطی‌ها ممکن است با IPD در ارتباط باشند.

ایدیوپاتیک:

گاهی اوقات به عنوان “هپاتوپاتی”، ” هپاتیت فعال مزمن” یا “سیروز کبدی” شناخته می‌شود، این یک مورد رایج در بسیاری از گونه‌های پرندگان وجود دارد. هیچ علل منفردی شناسایی نشده است، و احتمالاً چند عاملی است، احتمالاً شامل یک جزء واسطه ایمنی است. کبد مبتلا اغلب کوچک، رنگ پریده و فیبروتیک می‌باشد. در مراحل اولیه بیماری واکوئلیزاسیون کبدی، تراوش التهاب pleocellular در نواحی اطراف پورتال، تکثیر مجرای صفراوی و فیبروز خفیف وجود دارد. با پیشرفت شرایط، فیبروز بدتر می‌شود و انتشار هیپرپلازی صفراوی توسعه می‌یابد.

علائم بالینی:

علائم بالینی که در پرندگان مبتلا به بیماری کبد مشاهده می‌شوند می‌توانند منعکس کننده یک یا همه سوء عملکردهای دنبال کننده باشند.

کلستاز:

تورم سلول‌های کبدی و تراوش التهابی می‌تواند باعث انسداد سیستم صفراوی شود. این منجر به افزایش احتباس سیستم می‌شود.

نتیجه افزایش حفظ صفرا و متعاقباً افزایش سطح رنگدانه های صفراوی سرم می‌باشد. زیرا بیلی وردین ردوکتاز وجود ندارد، تولید بیلی روبین برای پرندگان غیر معمول است. بنابراین ایکتروس در پرندگان غیر معمول است. با این حال، افزایش سطوح بیلی وردین در خون به دلیل کلستاز اورات و ادرار آغشته به بیلیوردین را در بر دارد، این‌ها تغییر رنگ سبز مواد زائد را ایجاد می‌کنند. کاهش ترشح صفرا در روده می‌تواند منجر به سوء هضم (کاهش وزن، اسهال) شود.

در این مقاله همه چیز در خصوص بیماری های قارچی کبد پرندگان زینتی بررسی شد.

جهت دریافت اطلاعات اطلاعات رایگان بیشتر به وبسایت و پیج ما مراجعه کنید.

بهترین کلینیک دامپزشکی تهران کجاست؟

کلینیک دامپزشکی روژان