قطع عضو خود خرگوش

قطع عضو خود

برخی خرگوش‌ها در معرض قطع عضو خود هستند. زخم‌ها ممکن است در هر جا اتفاق بیفتند ولی بیشتر در forefeet دیده می‌شوند. خودتروما نیز شدید است و امکان قطع برخی انگشتان وجود دارد. علت قطع عضو مشخص نیست و احتمالاً برخی شرایط موجب بروز این رفتار می‌شوند. رفتار وسواسی/اجبار، حساسیت شدید، عفونت کرم، atopy و dermatitis تماسی علل بالقوه هستند. بسیاری از خرگوش‌ها، ناقل کرم‌های Cheyletiella parasitovorax و یا L. gibbus بوده و حساسیت شدید امکان­پذیر است. درمان باید همیشه دربرگیرنده انگل­کش­هایی مانند ivermectin یا selamectin باشد.

گاهی اوقات، بذرهای علوفه یا ریشه‌های چمن وارد پوست شده و سبب تحریک شدید می‌شوند. معمولاً این نوع جسم خارجی با معاینه دقیق پوست مشخص می‌شود. قطع عضو گاهی اوقات یک اختلال فیزیولوژیکی است. جانوران اجتماعی و فعال مستعدترین جانوران در این باره هستند. غناء محیطی که شامل امکان ورزش و داشتن همنشین است،  در پیشگیری از این سندروم می‌تواند مفید باشد. خنثی­سازی برای پیشگیری از درماندگی مربوط به میل به یافتن محل مناسب لانه­سازی یا پذیرش همنشین، لازم است. رژیم غذایی دارای فیبر بالا مهم است. جویدن توده­ای علوفه یا چمن باعث پیشگیری از خستگی شده و فیبر غیر قابل هضم را نیز فراهم می‌کند. روش‌هایی مانند تغذیه “پراکنده” (جایی که مواد غذایی کنستانتره در سراسر علوفه پخش شده‌اند و برای به چنگ آوردن حبه‌ها توسط خرگوش‌ها ضروری است) نیز مفید هستند.

و در ادامه:

اسباب­بازی‌هایی مانند جعبه‌های مقوایی یا شاخه‌های چوبی نیز برای سرگرمی خرگوش فراهم می‌شوند. قطع عضو اجباری خود در خرگوش‌های آزمایشگاهی گزارش شده است. داشتن پیش­زمینه ژنتیکی در نژاد خاصی از خرگوش‌ها در این خصوص شناسایی شده است (ایگلایر و همکاران، ۱۹۹۵). بیماری در نواحی کوچکی erythema روی انگشت‌های پاهای جلویی شروع می‌شود. به نظر می‌رسد جراحات  به­شدت خارشی شده باشند و خرگوش‌ها دائماً  پاها و “جعبه هوا” را لیس می‌زنند. این بیماری در هر سنی رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد یک عارضه فصلی در اواخر تابستان و پاییز باشد.

نویسندگان هیچ عامل سببی در بررسی‌های انگل­شناسی، قارچ­شناسی یا میکروب­شناسی نیافتند و معاینه بافت ­شناسی جراحات پوستی یا مغز حیوانات مبتلا، چیزی نشان نداد. درمان با haloperidol (0.2-0.4 میلی­گرم/کیلوگرم دو بار در روز)  موفقیت­آمیز بوده و امکان تشخیص قطع عضو خود را می‌دهد. همچنین قطع عضو خود و کندن انگشتان در دو خرگوش آزمایشگاهی که تزریق درون عضله­ای یکسانی از کتامین و xylazine درون ران caudal داشتند، گزارش شد (بایرز و همکاران، ۱۹۹۱). علائم ظرف ۲-۳ روز پس از تزریق بروز پیدا می‌کنند. با اینکه لنگی  قابل رؤیت نیست ولی تحریک پوستی آشکار است. خرگوش‌ها در خلال گردش پا را از عقب کشیده و در هر قدم، پنجه می‌لرزد. معاینه پس از مرگ، افت اکسون در عصب سیاتیک را نشان داد.

در این مقاله همه چیز در خصوص قطع عضو خود خرگوش بررسی شد.

جهت دریافت اطلاعات رایگان بیشتر به وبسایت و پیج ما مراجعه کنید.

تذکر مهم : این مطلب برگرفته از کتاب طب خرگوش است.

بهترین کلینیک دامپزشکی تهران کجاست؟

کلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳