عوامل التهاب روده باکتریایی خرگوش

در این مقاله همه چیز در خصوص عوامل التهاب روده باکتریایی خرگوش بررسی شده است، با ما همراه باشید؛

عوامل التهاب روده باکتریایی

Vibrio و Campylobacter به­عنوان علل بیماری روده­ای در خرگوش‌ها گزارش شده‌اند. سندرومی به نام “التهاب روده­ایhistiocytic ” در ژاپن گزارش شده است. ویروس‌های Adenoviruses، parvoviruses، rotaviruses، coronaviruses و ویروس تبخال­ مانند از بیماری‌های روده­ای در کلونی‌های خرگوش جدا شده‌اند. بعید است این عفونت‌ها در خرگوش‌های خانگی بالغ ایجاد شوند. پیرسی و بارتولد (۱۹۹۳) و دی جیوکومو و ماری (۱۹۹۴) شرح مفصلی از این عفونت‌ها را ارائه داده‌اند.

سالمونلاز:

ارگانیسم سالمونلوز از طریق جوندگان وحشی که با آب و غذا آلوده شده‌اند، انتقال می‌یابد. علائم بالینی، طیفی از ناقل‌های بی­نشانه گرفته تا اسهال، لاغری و مرگ دارند. هیچ درمان موفقیت­آمیزی بیان نشده است.

Escherichia coli:

Escherichia coli به­ طور ­کلی در فلورای روده خرگوش‌ها وجود ندارد ولی می‌تواند سبب التهاب روده (به­ویژه در خرگوش‌های شیر خوار) شود و علت اصلی التهاب روده و مرگ در کلونی‌های خرگوش است. بین colibacillosis و coccidiosis رود­ه­ای ارتباطی ایجاد می­شود که تکثیر E. coli را افزایش می‌دهد. Pathogenicity در گونه‌های E. coli و تعداد زیادی از گونه‌هایی که از شیوع التهاب روده ایزوله شده‌اند، متفاوت است. یک نژاد “چسبیدن و محو شدن” در انگلستان با نرخ مرگ و میز ۲۵-۷۵ درصد گزارش شده است (دانات و همکاران، ۲۰۰۰). این ارگانیسم به سلول‌های caecal epithelial می‌چسبد.

Clostridial enterotoxaemia:

Clostridia یک باسیل گرم مثبت است که قابلیت تولید enterotoxins قدرتمندی (که منجر به بیماری شدید روده­ای می‌شود) را دارد. Clostridial enterotoxaemia معمولاً کشنده است. مقیم شدن تعداد کمی از Clostridium spp. در فلورای روده خرگوش، عادی است. Clostridium spiriforme، Clostridium difficile و Clostridium perfringens سبب enterotoxaemia در خرگوش‌ها می‌شوند. خرگوش‌های از شیر گرفته­شده بیشترین ابتلا را دارند. Clostridium spiriforme سم iota را تولید می‌کند. گلوکز به­عنوان ماده­ای برای تولید سم iota نیاز است.

میزان نشانسته بالای رژیم غذایی، زمینه را برای enterotoxaemia از طریق “بارگیری زیاد کربوهیدرات” میان­روده فراهم می‌کند. نشاسته باقیمانده­ای که به میان­روده می‌رسد برای آزادسازی گلوکز شکسته می‌شود. احتمالاً این وضعیت در خرگوش‌های جوان بیشتر از بالغ‌ها رخ می‌دهد. خرگوش‌های غیر بالغ نمی‌توانند نشاسته را به­طور کارا در روده کوچک هضم کنند ولی خرگوش‌های بالغ نشاسته را شکسته و قبل از رسیدن به میان­روده آن را جذب می‌کنند. Enterotoxaemia در خرگوش‌های بالغ معمولاً به سایر عوامل نظیر استرس یا درمان آنتی بیوتیکی مرتبط است که میکروفلورای caecal را مختل نموده و امکان تکثیر را به Clostridium spp. می‌دهد.

Treponematosis:

Treponema paraluiscuniculi یک پاتوژن خاص خرگوش‌هاست. این spirochaete است که سبب پوسته شدن، زخم‌های التهابی روی genitalia و صورت می‌شود. این بیماری به ­صورت جنسی منتقل می‌شود. خرگوش‌های نوزاد ممکن است در خلال عبور از کانال تولد آلوده شوند. همچنین این بیماری با عنوان spirochaetosis مقاربتی یا “سیفیلیس خرگوش” مشهور است.  Treponematosisدر برخی کلونی‌های پرورشی شیوع می‌یابد و معمولاً در خرگوش‌های خانگی وجود دارد.

Listeriosis:

عفونت Listeria monocytogenes در خرگوش‌ها غیر معمول است. این عفونت از طریق سقط جنین و مرگ ناگهانی مشخص می‌شود. تغذیه آلوده ممکن است سبب شیوع این عفونت در کلونی‌های خرگوش شود. Listeria monocytogenes تمایل ذاتی به رحم باردار در بارداری پیشرفته دارد. این عفونت می‌تواند سبب سقط جنین، مرده زایی و مرگ ماده شود. علائم پس از مرگ شامل مایع کاهی­رنگ در حفره صفاقی، انتشار miliary foci رنگ­پریده در کبد و گرفتگی عروق شود. دفع Fibrinous و ecchymosis را می‌توان در سطح serosal رحم مشاهده نمود.

Paratuberculosis (بیماری جان):

Paratuberculosis ناشی از Mycobacterium avium گونه‌های فرعی paratuberculosis (M. paratuberculosis) است که بسیاری از گونه‌ها به­ویژه نشخوارکنندگان را مبتلا می‌کند.

این بیماری با اسهال، لاغری و از دست دادن وضعیت جسمانی مشخص می‌شود و بسیاری از حیوانات در نوزادی از طریق خوردن شیر یا آب آلوده مبتلا می‌شوند. عفونت بالینی پس از مرحله طولانی نیمه بالینی که ممکن است چند سال طول بکشد بروز می‌یابد. با اینکه این بیماری اغلب اوقات در نشخوار کنندگان گزارش شده است ولی حیوانات monogastric به­صورت آزمایشگاهی و بدون وجود بیماری بالینی آلوده شده‌اند. عفونت دهان خرگوش‌های تازه متولد­شده ممکن است اسهال متناوب و التهاب روده­ای granulomatous شبیه به حیوانات اهلی را ایجاد کنند. شیوع زیاد paratuberculosis در خرگوش‌های وحشی اسکاتلند با شیوع بالای عفونت در حیوانات اهلی مرتبط است.

پژوهشی که در مورد خرگوش‌های وحشی انجام شد، نشان داد که ۶۷ درصد این حیوانات مبتلا به M. paratuberculosis شده بودند (گریج و همکاران، ۱۹۹۷). پژوهش‌های Epidemiological، ارتباط میان عفونت در خرگوش‌های وحشی و تاریخچه بیماری جان را در مزرعه­ای که خرگوش‌ها قرار داشتند، نشان داد (گریج و همکاران، ۱۹۹۹). M. paratuberculosis نیز از روباه‌ها و stoats های جمع ­آوری­ شده از مزارع آلوده جدا شده‌اند (بیرد و همکاران، ۱۹۹۹). خرگوش‌های وحشی مبتلا به paratuberculosis، شرایط کلی بدن خوب است ولی بخش از آن‌ها نواحی زخمی­ شده­ ای از موکوس روده با granuloma کم دارند. مقدار زیادی باسیل acid-fast درون­سلولی در زخم‌ها وجود دارد.

Pseudotuberculosis:

Pseudotuberculosis که ناشی از Yersinia pseudotuberculosis است، عفونت شایعی در جوندگان به­ویژه خوک‌های گینه است. معمولاً در خرگوش‌ها، این بیماری در حیوانات وحشی وجود دارد ولی در حیوانات به دام افتاده نیز وجود دارد. خرگوش‌های مبتلا از این بیماری مخرب، خز کدر و اسهال رنج می‌برند. ورم ندولار کبد ممکن است در لمس شکم تشخیص داده شود (وود، ۱۹۷۸). Yersinia pseudotuberculosis را می‌توان از محتویات caecal یا پشکل‌ها جدا نمود. زخم‌های pseudotuberculosis شامل نواحی بزرگ بافت مردگی پنیری در غدد لنفاوی mesenteric، کبد و طحال است. بافت مردگی تکه‌های Peyer ممکن است در روده کوچک و میان­روده یافت شوند.

این بیماری همچنین اندام‌های دیگر ازجمله کبد و طحال را درگیر می‌کند (دیلونگ و مانینگ، ۱۹۹۴). Yersiniosis با حشرات مرتبط است و کنترل موش‌ها و موش‌های صحرایی لازم است (اوکر من، ۱۹۸۸).

تولارمی:

تولارمی یک بیماری septicaemic حاد ناشی از Francisella tularensis است. این بیماری در دم­پنبه­ای‌ها و خرگوش‌های صحرایی شایع است و به­ندرت در خرگوش‌های خانگی وجود دارد. این ارگانیسم بسیاری از گونه‌های مهره­دار را مبتلا می‌کند و احتمال zoonotic را دارد.

بسیاری از موارد انسانی که به خرگوش‌ها وصل شده‌اند، از ابتلای دم­پنبه­ای پیروی نموده‌اند (S. floridanus). طبق پژوهش دیلونگ و مانینگ (۱۹۹۴)، هیچ گزارش انسانی تولارمی اکتسابی از O. cuniculus وجود ندارد. دو biovars از F. tularensis وجود دارد:

معمولاً نوع A در آمریکای شمالی یافت می‌شود ولی نوع B در اروپا و آسیا وجود دارد. نوع A برای خرگوش‌ها و انسان‌ها کشنده­تر است و موجب بیماری حاد تب­دار می‌شود که در کیس های جوان شدید­تر است. کنه‌ها و احتمالاً سایر حشرات گزنده تولارمی را منتشر می‌کنند. درمان شامل antibiosis (fluoroquinolones، tetracyclines) و درمان حمایتی است. واکسیناسیون برای انسان‌ها موجود است و از لحاظ آزمایشگاهی در خرگوش‌ها مؤثر بوده است (پاستی و همکاران، ۲۰۰۸).

بیماری Lyme:

بیماری Lyme یک بیماری حاد است که معمولاً polyarthritis عودکننده سگ‌ها و انسان‌ها ناشی از Borrelia burgdorferi مارپیچی است. این یک بیماری زاده حشره است. خرگوش‌های دم­پنبه­ای پادتن‌هایی برایB. burgdorferi در نواحی که تغذیه خرگوش Ixodes فراوان است، دارند (تلفورد و اسپیلمن، ۱۹۸۹). عفونت‌های باکتریایی زیاد دیگری از خرگوش‌ها وجود دارد که با استرس، ازدحام، جراحات، تولید مثل، پرورش ضعیف و بیماری intercurrent مرتبط هستند. نمونه‌های این دست شامل Pseudomonas، Fusiformis و Corynebacterium است.

در این مقاله همه چیز در خصوص عوامل التهاب روده باکتریایی خرگوش بررسی شد.

جهت دریافت اطلاعات رایگان بیشتر به وبسایت و پیج ما مراجعه کنید.

تذکر مهم : این مطلب برگرفته از کتاب طب خرگوش است.

بهترین کلینیک دامپزشکی تهران کجاست؟

کلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳