اختلالات مهره ­ای در خرگوش

اختلالات مهره ­ای در خرگوش

در این مقاله اختلالات مهره ­ای در خرگوش بررسی خواهد شد:

آناتومی طناب نخاعی

شماره مهره‌های هر بخش ستون فقرات خرگوش، C7, T13, L7, S4, C16 هستند.

dura mater کاملاً به طناب نخاعی وصل نشده است؛ بنابراین یک فضای epidural طناب نخاعی را احاطه نموده است. شبکه‌های brachial از C4, C5, C6,C7, C8, T1 سرچشمه گرفته‌اند و شبکه‌های lumbosacral از L4, L5, L6, L7, S1, S2, S3 ناشی شده‌اند. Tapers طناب نخاعی به filament در تقریباً S2–S3 در امتداد اعصاب خلفی مهره­ای و در کانال مهره­ای به ­صورت cauda equina حرکت می‌کند. این مورد در سایر گونه‌ها کوتاه­ تر است.

علائم بالینی مرتبط با بیماری ستون فقران در خرگوش‌های خانگی

Spondylosis مهره­ای، گوژپشتی و lordosis در خرگوش‌های خانگی شایع هستند و معمولاً در یافته‌های incidental رادیوگرافی دیده شده است. معمولاً ناهنجاری‌های راه رفتن توسط صاحبانی که هرگز جهیدن خرگوش را به اطراف مشاهده نکرده‌اند، نادیده گرفته می‌شوند زیرا خرگوش بخش عمده­ای از زندگی‌اش را در آغل گذارنده است.

ماهیت uncomplaining به این معناست که معمولاً بیماری‌های دردناک ستون فقرات شناسایی نشده‌اند. خرگوش‌ها همانند سگ‌ها و گربه‌ها هنگام درد ناله نمی‌کنند بلکه آرام و بی حرکت هستند اما نسبت به صاحبان یا همنشینان تهاجمی می‌شوند.

بروز بیماری شایع مهره­ای، بی­ میلی یا ناتوانی برای دسترسی به perineum و ناحیه ابتدای دم است که موجب ژولیده شدن خز یا نخوردن کائکوتروف­ها و کثیف شدن perineal می‌شود. برخی خرگوش‌هایی که مبتلا به مشکلات مهره­ای هستند نمی‌توانند یا نمی‌خواهند وضعیت صحیحی برای ادرار به دور از بدن اتخاذ کنند و درنتیجه ادرار در بدن اشباع می‌شود. ادرار پوست بین پاهای عقبی را می‌سوزاند.

Fly strike ممکن است منجر به بیماری مهره­ای شود. خرگوش‌های مبتلا به مشکلات انعطاف­ پذیری نمی‌توانند ناحیه ابتدای دم یا پس گردن را به­ طور مؤثری تمیز کنند. درنتیجه ضایعات پوستی انباشته شده، کرم‌ها تکثیر می‌یابند و بیماری بالینی پوستی ایجاد می‌شود. عدم تمایل به حرکت در اطراف و ورزش، زمینه چاقی را فراهم می‌کند و مشکلات مربوط به تمیز کردن ناحیه perineal و ابتدای دم را تشدید می‌نماید. Ataxia، فلجی خلفی یا paralysis نیز ممکن است ناشی از بیماری طناب نخاعی باشد.

علل بیماری مهره­ای

چندین علت برای اختلالات مهره­ای در خرگوش‌ها وجود دارند. نقایص مادرزادی مانند hemivertebrae که ممکن است بدون نشانه رخ دهد (بوی دل، ۲۰۰۰؛ هوگستراتن-میلر، ۱۹۹۴). رژیم غذایی دارای کلسیم پایین موجب کاهش تراکم استخوان مهره­ای (گیلسانز و همکاران، ۱۹۹۱) شده و خرگوش‌های مبتلا به فقر کلسیم به ­عنوان مدل‌های آزمایشگاهی استخوان پوکی برای انسان‌ها به کار رفته‌اند.

خرگوش‌ها پس از ۱۴ هفته خوردن رژیم

کاهش فقر کلسیم با نرخ۲۰ درصدی استخوان مهره­ای داشتند (وو و همکاران، ۱۹۹۰). بیماری متابولیک استخوان که ناشی از کمبود ویتامین D و یا کلسیم است، موجب بدشکلی‌های مهره­ای در خرگوش‌های خانگی می‌شود. خرگوش‌های جوان و در حال رشد در برابر osteo دیستروفی تغذیه­ای آسیب پذیرتر هستند ولی این اثرات ممکن است دیر بروز یابند. انتخاب حبوبات و بقولات دارای فقر کلسیم از جیره حبوبات ترکیبی ممکن است منجر به رژیم غذایی کمبود کلسیمی شود (هارکورت-براون، ۱۹۹۶) و خرگوش‌های خانگی درون ساختمان ممکن است غلظت غیر قابل تشخیصی از ویتامین D را به­ویژه در فصل بهار داشته باشند (فیر هام و هارکورت-براون، ۱۹۹۹). بسیاری از خرگوش‌های جوان که در خانه با جیره غذایی حبوبات پرورش یافته و کمبود کلسیم دارند، به­سرعت مبتلا به hypocalcaemic می‌شوند. hyperparathyroidism رژیم غذایی ناشی از کانی­زدایی تعمیم­یافته استخوان­بندی است (ریو بل و همکاران، ۱۹۹۱).

بدشکلی‌های مهره­ای با عدم فعالیت و اندازه کوچک قفس ­ها نیز مرتبط است.

روتزفریتز و همکاران (۱۹۹۲) ستون فقرات خرگوش‌های نگهداری­شده در قفس و خانگی را مقایسه نمودند. آن‌ها هیچ تغییری در مهره‌های خرگوش‌های خانگی نیافتند ولی شکستگی‌های کمری بین خرگوش‌های نگهداری­شده در قفس شایع بود. دریسچر و لوئفلر (۱۹۹۶) کوژپشتی، scoliosis و lordosis را در خرگوش‌ها بررسی نمودند.

این موارد در ماده‌ها بیشتر شایع بودند و میزان بدشکلی به اندازه قفس بستگی داشت. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که عدم تحرک و ورزش و تغییرات در قرارگیری، علاوه بر نیاز به کلسیم بالا به دلیل بارداری و شیردهی موجب بدشکلی‌های مهره­ای می‌شود. کونارد (۱۹۹۷) تراکم معدنی استخوان خرگوش‌های ماده را بررسی و ماده‌های خانگی گروهی و خانگی تنها را با هم مقایسه نمود.

بارداری و شیردهی تأثیر بسیار زیادی بر تراکم استخوان دارد.

بیماری انحطاط دیسک در خرگوش‌ها رخ می‌دهد. ورقلمبیدگی دیسک و بیرون ­زدگی nuclear که در معاینه پس از مرگ تأیید شده‌اند، علت فلجی پاهای عقبی خرگوش‌ها هستند (اسمیت باکستر، ۱۹۷۵). نویسنده نشان داده که حرکت محکم، موجب hyperflexion ستون فقرات شده و به دیسک آسیب زده و موجب دررفتگی و شکستگی می‌شود.

وی اهمیت rear end خرگوش و اجتناب از نویزهای ناگهانی و محرک ترس را که ممکن است “هر قسمت از این گونه‌های عصبی به رفتار impulsive خود انحطاطی” فرستاده شوند، نشان داد. بیماری خودانگیخته انحطاط مهره­ای در خرگوش‌های آزمایشگاهی بررسی شده است.

گرین و همکاران (۱۹۸۴) سه تغییر خودانگیخته انحطاطی را که در ستون فقرات رخ داده بود، توصیف کردند. دگربافتی (metaplasia) nucleus pulposus، آهکی شدن nucleus pulposus و spondylosis. جراحات Spondylitic در اندام‌های مهره­ای به­ویژه در ناحیه cervicothoracic یافت شدند و در مهره‌های کمری نیز دیده شده‌اند. در ناحیه کمری سینه ­ای، osteophytosis مفصل‌های apophyseal شایع­تر از تغییرات spondylitic بود.

تغییرات انحطاطی در nucleus pulposus در سه ­ماهگی یافت شدند ولی میزان شدت زخم‌ها پس از ۹ ماهگی افزایش نیافت. آهکی شدن دیسک‌ها در نواحی کمری خرگوش‌های مسن­تر یافت شد. این پژوهش یافته‌های کارهای قبلی مربوط به  epiphyses مهره­ای خرگوش تا تقریباً سه سالگی را تأیید نمود.

در این مقاله اختلالات مهره ­ای در خرگوش بررسی شد.

وبسایت و اینستاگرام ما را دنبال نمایید

به روز ترین کلینیک دامپزشکی تهران، کلینیک دامپزشکی روژان

۰۹۱۲۹۲۶۳۰۵۵- ۷۷۴۶۱۳۶۸-۰۲۱

طب خرگوش

نویسنده:پروفسور مولی وارگا

مترجم:آقای دکتر احمدرضا الهیار ترکمن

قبل از انجام هرگونه اقدام با دامپزشک خود مشورت نمایید؛ادمین و سایت روژان پت هیچگونه مسئولیتی در قبال اقدامات خودسرانه و عواقب ناشی از آن ندارد.